Mijn ervaring met doneren via zelfinseminatie

In periode 2007 - 2009, ik was toen 27 jaar oud, heb ik een stel geholpen met hun kinderwens. Dit stel (vrouw 35 jaar oud en man 40) was vanwege onvruchtbaarheid van de man opzoek naar een spermadonor. Ze hadden al geprobeerd zwanger te worden via het ziekenhuis en een andere spermadonor. Als laatste hoop hadden ze een oproepje geplaatst op een toen bekende site met oproepjes van donoren en wensmoeders. Ná kort twijfelen heb ik op dit oproepje gereageerd. 

Waarom reageerde ik op het oproepje va dit stel. Ik overwoog al geruime tijd om spermadonor te worden. Hoogst waarschijnlijk ben ik door een gesprek tussen mijn ouders en mijn tante onbewust open gaan staan voor het helpen bij een kinderwens. Ik was toen nog maar 13 jaar oud, maar het verdriet van mijn tante toen zij vertelde over haar onvervulde kinderwens maakte diepe indruk op me. In de auto terug naar huis nam ik me voor om ooit vrouwen zoals mijn tante te gaan helpen. Ik wist toen nog niet wat dat precies inhield en had zelfs nog nooit over het doneren van sperma gehoord.  

Pas 4 jaar later, ik was toen 17 jaar oud, las ik over het bestaan van de spermabank. In de agenda van de universiteit stond een oproepje van de spermabank. In eerste instantie vond ik het gek idee, maar het had wel mijn interesse gewekt. Ik was benieuwd hoe je donor kon worden en had nog best veel vragen. Ná een aantal keer mailen en bellen heb ik uiteindelijk een afspraak gemaakt. Ik vond het erg spannend, maar wilde heel graag anderen helpen en was ook benieuwd of ik geschikt was als donor. Uiteindelijk heb ik niet via de spermabank gedoneerd. Ik vond het belangrijk om te weten wie ik zou helpen en vond het ook een erg groot nadeel dat ik nooit zou weten hoeveel nakomelingen er met mijn sperma verwekt zouden worden.  

Ondanks dat ik tot de ontdekking was gekomen dat het doneren via een spermabank toen niet paste, bleef ik geïnteresseerd in het helpen van anderen met een kinderwens. Ik las veel op internet over doneren en het te kort aan donoren. Uiteindelijk heb ik in 2006 gereageerd op een oproepje van een stel. Ik was toen 26 jaar oud en had geen relatie. Dit stel had reeds geprobeerd om zwanger te worden via het ziekenhuis en een donor en was als laatste poging om zwanger te worden opzoek naar een andere donor. Er was een goede klik. Ná een aantal e-mail en elkaar gesproken te hebben via de chat, hebben we afgesproken. Wij hadden van te voren goede afspraken gemaakt en ik zou, ná een korte kennismaking, meteen doneren. 

De dag van onze afspraak hebben we 's ochtends nog bevestigd na het doen van de ovulatietest. De test gaf aan dat de ovulatie nog niet had plaatsgevonden, maar weten dat ik 2 dagen achter elkaar zou gaan doneren hebben we toch afgesproken. Ik vond het erg spannend en zag er best tegen op. Ná een lange treinreis belde ik aan. Ik stond eerst bij het verkeerde huis. Gelukkig had ik alleen gezegd dat wij hadden afgesproken. Ik dacht eerst dat men het verkeerde adres had doorgegeven, maar toen ik belde werd al snel duidelijk dat ik bij het verkeerde huis stond. Eenmaal bij het jusite adres aangekomen belde ik aan en deed de wensmoeder open. Gelukkig bleek het een aardige vrouw te zijn. Ik zag dat zij ook zenuwachtig was. Haar man was me buiten aan het zoeken en die kwam vrijwel tegelijk aan. Ná een korte kennismaking gingen we naar boven. In de logeerkamer stond de TV aan met een bepaalde film. Ik vond dat best genânt en dat merkte zij. Zij vertelde snel dat de vorige donor dat nodig had en verontschuldigde zich. Ná een kort gesprek in de logeerkamer en uitleg waar alles stond ging zij weer naar beneden. Ik stond daar alleen in de logeerkamer van een stel dat ik nog nooit had gezien en ze waren aan het wachten op mijn sperma. Ik was erg gespannen en vond het even een genânt moment. Uiteindelijk kwam ik tot rust. Met name de gedacht dat ik het deed om te helpen bij hun konderwens en dat ik dat al een tijd graag wilde doen stelde me gerust. Ná een paar minuten en het drinken van wat water kwam ik tot rust en deed ik mijn broek, trui en boxer uit. Ik was even wennen, maar toen ik eenmaal bloot was had ik blijkbaar een bepaalde drempel genomen en viel het mee. Van te voren was ik vooral bezorgd geweest dat het me niet zou gaan lukken. Toen ik ondanks alles een erectie kreeg viel die stress ook weg en heb ik doormiddel van mastrubatie sperma geproduceerd en in een steriel potje opgevangen. 

Na de zaadlozing heb ik gewacht totdat mijn erectie over was, mezelf opgefrist en ging toen naar beneden. Ik vond het best genânt om het potje met mijn sperma te geven aan haar. Na een kort gesprek over wanneer we weer zouden afspreken ging ik snel naar buiten. Eenmaal buiten realiseerde ik dat ik het had gedaan en was trots dat ik het heb gedurfd. Uiteindelijk viel het zelfs mee.

Het doneren ging steeds makkelijker. Je leert elkaar steeds beter kennen en ik vond het vooral bijzonder dat ik het stel bij hun kinderwens kon helpen.  Bij het eerste kindje heb ik gedurende 3 maanden 1-3 keer per maand gedoneerd, en bij de tweede gedurende 5 maanden 1-2 keer per maand. Wij spraken bij het stel thuis af, maar enkele keren ook op een andere locatie zoals een openbare plek (ziekenhuis / haar auto).